ддавајќи ѝ признание на личната храброст на војниците и на офицерите, испратени од Брежњевото раководство на КПСС да се борат во туѓа земја, која претходно му била пријателска на Советскиот Сојуз, искрено споделувајќи ја болката на мајките чии синови загинале по авганистанските планини, писателката, во оваа книга, воедно бескомпромисно ги разобличува сите обиди да се хероизира и романтизира срамната Авганистанска војна, ги развенчува лажната патетика и бомбастичниот патос. „На кој јазик зборуваме со самите себеси, со другите? Ми се допаѓа јазикот на живиот говор, со ништо не е обременет, пуштен е на слобода. Во него сè е разиграно и весело – синтаксата, интонацијата, акцентите – па чувството може точно да се реконструира. Јас го следам чувството, а не настанот. Како се развивале нашите чувства, а не настаните. Можеби она што го правам прилега на работата на историчарот, но јас сум историчар на она што исчезнува без трага. Што се случува со големите настани? Тие се преселуваат во историјата, додека малите – но главни за малиот човек – исчезнуваат без трага. Денес едно момче (поради својата кревкост и болешливост, едвај личи на војник) раскажуваше колку е необично и, истовремено, занесно да се убива во група. И колку е страшно да се застрела некој.“ „Животот е незамисливо уметнички сам по себе и – колку и да звучи сурово – особено уметничко е човековото страдање. Темната страна на уметноста.“
Превод од руски јазик: Андреј Јованчевски
Број на страници: 299
Едиција: На пат | Формат: 200×130
Светлана Алексиевич (1948)
Светлана Алексиевич е белоруска писателка-новинарка, која во својата петтомна епопеја за последните 100 години од советско-руската историја ги има документирано искуствата на стотици луѓе со различен статус и опит во советскиот и постсоветскиот свет, во вид на орална историја. „Гласови на утопијата“, како што самата ја нарекува оваа епопеја, ги опфаќа делата: „Војната нема женско лице“, „Последните сведоци“, „Цинковите момчиња“, „Чернобилска молитва“ и „Времето secondhand“. Во нив, таа ги преиспитува границите на историографијата и литературата, создавајќи текст што е несовпадлив со востановените жанровски канони, а сепак со својата моќност ги пробива границите на убавото писмо и ја потврдува релевантноста на својата содржина како историски документ. За нејзиниот полифоничен дискурс, споменик на страдањата и смелоста на нашето време, Кралската шведска академија на науките ѝ ја додели Нобеловата награда за литература во 2015 година.
