Васко Марковски - Корпоративно утро

ишувањето хаику е како сечење фотогра­фија по рабовите за да може да се смес­ти во албумот – секогаш плашливо отсекуваш помалку отколку што треба и секој нареден рез или ја уништува фотографијата или засекогаш ја конзервира во албумот. Единствениот миг трансформиран во блескаво тристишје е доближување до тишината – најголемиот непри­јател на премолчувањето. Васко Марковски ни го носи градот во собата, собата ја вдомува на балконите, балконите живеат во саксиите, а тие во корењата на липите. Патува за да се сети дека постојат нешта што засекогаш остануваат на исто место – низ улиците или во детството. Секое негово хаику по читањето носи тишина – во вид на насмевка, различна од оние фотографските, или поглед во далечина, различен од оној на портретите во семејните стебла. И само така личното време ја победува историската глад за вечност.